Seni Neden Sevdiğimiz

-

 


Gözlerinden Yaradan bakar, yeniden başlar yaradılış. Gözler, yaratır. O yüzden yürüdüğümüz çorak topraktaki canı hisseder ayaklarımız, o yüzden mavidir fincanlar, o yüzden dalgalar ne yutar, ne kıyıya atar, yalnızca gezdirir ve anlatır. Oysa bazen ne kadar reddedersin bir daha var edilme fırsatını. Kafanda sevgiyle ilgili hikayelerin, ticaretlerin, vesveselerinle. Biri beni neden sevsin, biri beni neden sevsin? Kendini öve öve bitiremezsin,  fakat biri sende bir güzellik görse, şüphe edersin. Benden ne bekliyor?

Sevmenin sevmemekten daha tabii, daha kolay bir yol olduğunu anlamadan. Çünkü insanın hamuru iyidir. İnsanın hamuru iyidir. Sevmemek sonradan edinilir.

Senin bir dışın ve senin içlerin vardır. İçindeki dünyaları görmek ne güzeldir, kat kat soyulunca çıkan kabukların bile ne güzeldir bilsen. Senin kabuklarından bile bir şeyler yapılır bir bilsen. Hadi bunu bilmesen de Rabbin de sever her çıkan katmanı, sen gözeye doğru ilerledikçe kendi toprağında, bunu bilsen. Kendini dağ gibi göstermeden, göğsünü kabartmadan, sen sadece olsan. Oluşun zaten bir olduruştur, bir bilsen.

Seni sana ve bize hediye etmiş ve seni yaşam çarkında izlemek, acılarından nasıl güzel çiçekler açıyorsun, bunun o sessiz görkemine şahitlik etsen.

Sadece sevgi olman. O kadar özlüyor ki kainat bu halini. Sadece bir kalp olmanı, sakin olmanı. Üstüne yapıştırdığın isimlerin, bilgilerin, gelişmelerin, üretimlerin, gösterilerin, bunlar göze, kulağa, kalbe bazen eziyet.  Ahengin ipini sen icat etmedin, bir bıraksan. Zaten bu renkler birbirine yakışıyordu, hatırlasan.

Toprağa, ağaca el sürerken, bir hayvanla göz göze gelip aynı sevgiden olduğunuzu hatırlayınca. Denize daldığın andaki o doygun sessizlikte. Ne kadar sade, ne kadar kelimesiz, ne kadar dingince kendin olduğun anlarda. Yapmadan duramadığın o iyilikte, sevmeden duramadığın o insanda, ince ince kesip kızarttığın kabakta, tulum peynirini salatana iştahla serpmende, yaşıyorum ben, deyip derin bir nefesle varlığı gözeneklerinde hissettiğinde, ben şimdi ne yapacağım dedikten hemen sonra, bir yol gösterilir diye içinin fırtınasını dindiren bir sözle kalbini yatıştırdığın, başka kalpleri bile yatıştırmaya gücünün yettiği çünkü sevgiyle emin olduğun anlarda, keşke kendini benim, bizim gözlerimizle görsen.

Sevildiğinin önünde iliklesen bir kere de ceketini. Teslim olunacak tek hakikat budur desen. Anlasan bu anlayışını sevginle, cesaretinle dünyaya bir örtü gibi yaymanın nuru tamamlayan zerrelerden bir zerre fakat ne kadar değerli olduğunu…


Yorumlar

Yorum Gönder

Bu blogdaki popüler yayınlar

İnci ve Su

-
Resim
İyilik çaba ister. O kalple doğar insan ama sonradan içine kaçmış ihaneti, zilleti, kederi silkelemek gerekir ki belirsin. Çok konuşmaz iyilik. Erdem elbisesini giyip ortada gezmeyince de bir unutmayan olduğunu bilir. Sen bir dua etmiştin. Kabul oldu, o kadar, der gibi, bir mucizede bir el değilmiş gibi. Diğerinin düştüğü yere bile, incinmesin diye uzun uzun bakmaz, o da bakıp kalmasın diye. İnsanın başına her şey gelir, insan kendi başına her şeyi getirir, anlamıştır, unutmamıştır, bilir. İyilik, iyiliğini kendiyle bile konuşmaz. Unutkan, yalın ve gizlidir. İyilik, ekranda görünmez çünkü diğerinin belki en utandığı yanına yapılır. Hacer gibi koşana, kuma bulanana inciyi ne yapsın, demeden inci, çünkü bilir ki kalp inciyi de sever. Ama önce su… İnsan suyu da mı bulamaz? demeden. Borç belletmez ama ilhamdır, Öğüt vermez ama öğretir. Meydana çıkıp anlatmak istese anlatamaz mı? Dili yok mu? O inci olur, su olur. Bir insana iyi gelen, o insanın göğünde ne rüzgarlar e...
Read more »

Tanrım Kötü Kullarını Sen Affetsen Ben de Affederim

-
Resim
 Ah be ah. Af mı demeliyim yoksa? O kadar olasılık, onca manzara, hayretler içinde, renklerin içinde, nurların içinde sende de bir kahhar sende de bir rahman varmış. İkisinden birini seçip rahat etmişsin onca yıl. Ederim sanmışsın. Oysa onları halleştirecekmişsin. Onların ikisiyle de konuşacakmışsın. Ah ki ne ah. Affettin mi kendini güzelim? Gel affet. Çünkü büyük ihtimalle senin kalbin bir kederle ilk cız edip de gözlerin dolduğunda zaten Rabbin affetmişti. Sen taktın boynuna bir boyunduruk. Yok dedin, ille ben kulculuk oynayacağım, ben zavallıcılık oynayacağım. Olsun be. Gel bunu da affedelim. Her şey de senden olmadı, onu da bunu da affediverelim. Bırak bırak bırak. Sen bıraktım sandın ama bak bir yatakla bir kitaplıktan geçememiştin. Yok, açıkta kalırım. Yok, kitaplarım yerlerde sürünür. Hayır, senin Rabbin kitapların da rızkını verendir ama neyse sana kızmayacağım artık. Sen çok çektin ve kendine çok zulmettin ve kendi hakkına çok girdin. Herkesten çok kendi hakkına gird...
Read more »

Allah'ın Bahçesinde Bir Çocuksun

-
Resim
  Allah’ın bahçesinde bir çocuksun. Evinin duvarlarından şelaleler akıyor. Evinin zemininden aşağı sonu görünmeyen kapkara bir kuyu uzanıyor. Dalabilirsin. Bir tünel gibi dolanıp seni tekrar denize getirir. Ve gelirsin. Gece kapkaranlık denize girmekten korkmazsın çünkü şimdi bir planktonsun. Suyu ve kendini mavi floresan bir ışıkla aydınlatabiliyorsun. Bir kuyruğun var. Yusufçukların şeffaf ve güneşte gökkuşağı renklerini yansıtan kanatları gibi bir kuyruk.   Burasının Allah’ın bahçesi olduğunu bildiğinde sana korku yok. Deniz kenarında arkanda yükselen koca dağlar meğer bir adammış, avcunu uzatıp seni avcunda yukarı yükseltir, manzarayı görürsün, o avuçta yumuşak ve güvenli bir yatakta gibi güvenle durursun ve buna şaşırmazsın. Bunca harikuladelik içinde senden başka türlü davranman ve başka kıyafetler giymen de beklenmemiş. Olağanüstü bu renk ve şekil dansının ortasında her şey başka bir şey olabilirken sen mor sweatshirtün ve siyah taytınla duruyorsun ve hiç yabancılık...
Read more »