Sizi, eğitimcilik ve danışmanlık birikimine, mizah yeteneği ve hayalgücüne çok güvendiğim arkadaşım Ayşenur Yılmaz'ın atölyesine davet ediyorum. Ben de orada olacağım.
"Julia Cameron; yaratıcı hayaller ve özlemler ilahi bir kaynaktan gelir diyor ve ekliyor: “Sizin vasıtanızla kendisi ifade etmek isteyen bir yaratıcı enerji vardır, bunu aklınızda tutun. Çalışmanızı veya kendinizi yargılamayın.Bunları sonra çözümlersiniz. Tanrı’nın sizinle çalışmasına izin verin.”
Sanatçının yolu kitabının elimdeki baskısının kapağında 11 milyon baskı yazıyor. Bu kitap yazıldığından beri insanlar bu kitabı okumuşlar, ilham almışlar ve uygulamışlar. Hala da okumaya ve üzerinde çalışmaya devam ediyoruz. Julia’nın ilham veren sınıflarından birine katılma fırsatımız olmadı ama işte buradayız ve kendimiz ve birbirimiz için bu yolu beraber yürümeye başlıyoruz. Hedefimiz doğada ve evrende zaten var olan tasarım ve sanatla bağ kurmak ve sonra da kendi yürüyeceğimiz yolla buluşmak.
Kitap aslında 12 haftalık bir atölyeyi içeriyor. Biz ilk yapacağımız buluşmada bu yolun bizim ilham alabileceğimiz bir yol olup olmadığını; temel araçlarını,yöntemlerini ve belli başlı alıştırmalarını konuşacağız. İlk buluşmadan sonra yola devam etmek isteyenlerle kitabın ilk 6 haftasını yine 6 haftalık bir süreçte çalışacağız. Buluşmalar online ve zoom üzerinden gerçekleşecek. İlk buluşma 31 Ekim 2021 Pazar akşamı saat 20.00 da ve sonraki buluşmalar da takip eden haftadan itibaren yine Pazar akşamları aynı saatte olacak.
Julianın deyimiyle bu süreç başkalarının yaşamlarına,umutlarına,hayallerine ve planlarına oransız bir şekilde aktararak çar çur ettiğimiz yaratıcı enerjimizin kendi içimize geri çekilme süreci. İşte bu çekilme süreci de kendi içinde bir öz oluşturdukça kendi sınırlarımızı,hayallerimizi ve özgün hedeflerimizi belirtmede ve sanatımızı ortaya koymada güç ve esneklik kazanırız.
6 haftalık atölyenin ücreti 200 tl. Ücretleri ilk buluşmadan sonra atölyeye devam etmeye karar verdiğinizde gönderebilirsiniz. İlk buluşmaya ve atölyeye kayıt için aysenur.a@hotmail.com adresine katılmak istiyorum bilgisi ve telefon numaranızı da içeren bir mail atmanız yeterli.
Son sözler yine Julia’dan: “Bazıları üne kavuşacak,ama çalışan herkes şereflenecek.”
Duvarlarda Ayşenin
resimleri, sarı ışık iki tane, hayır dört. Ekim akşamlarına bir koro, bir orman
okulu, bir sanatçının yolu, sığacak. Ben, şarkı söylemeye başladım yeniden. Ahmet
ön bahçeye bir şeyler ekiyor ve kompost yapıyor. Etta James’ten At last’i
söylemeyi öğreniyorum.
Herkes depresyondan
çıksın istiyorum. Depresyondan çıksınlar.
O kadar acı veriyor ki bu bana. Bu, yuvasındayken yuvasında olduğunu
bilmeme hali. Sığmama, kendini dışlama, suçlama, içine gömülme hali. Bütün gerçekliğin eğilip bükülmesi. Duygusal bir güdüklük,
yetişkin olmak ama kendine ve kimseye yetmemek. Depresyonu tam ifade eden
kelime bence ıstırap. Görünür bir sebebi olmayan ve dışarıdan bazen
anlaşılamayabilen bir ıstırap. Hayata karışamama, uymama, çok basit şeyleri
yapamama ıstırabı. Birliktelik iyi gelecekken insandan kaçmak, dışarı çıkmak
iyi gelecekken evde kalmak. Neyin iyi geleceğini bildiği halde yapamadığı için
suçlanmak. Çık yürü işte, diyenlere, çıkıp nasıl yüründüğünü unuttum ben, ya da o kadar çirkinim ki insan içine çıkmaya hakkım yok diyerek evde kalmak.
Boş yere çekilen
bir acı bu. Maya Angelou diyordu ki, dünyada acı çekmenin bir amaca hizmet
ettiğine inanmam mümkün değil. Birine açılmak korkusunu yenemediği için
uzatılan bir acı. Kimse suçlu değil ama tek bir adım atacaksa bunu, yardım
edecek birilerine doğru atmak gerekiyor. Yoksa bir günün diğeriyle aynı
olmaması için hiçbir sebep yok. Hiçbir şey değişmiyor. Hayat koşulları değişse
bile insanın içi sevinemiyor. Ruhu orada kalıyor. Gün geçtikçe, üstüne örtüler
atıldıkça küflenen bir yara var orada. Üstü örtüldü diye iyileşmeyecek. Büyük ihtimalle
daha kötüye gidecek. Gerekirse defalarca terapist değiştirerek ve evet aynı
hikayeleri baştan, farklı mizaçta farklı ekolde ve eğitimde uzmanlara anlatarak
da olsa, en doğrusunu bulana kadar, insan ömrü buna değer. Hayat onu gerçekten yaşayabildiğimizde o kadar
lezzetli ki iyileşmek için atılan her adıma değer. En çok düşmüş, en
kaybetmiş, en “günahkar”, kendinden umudunu kesmiş insan bile bu çabalara
değer. İnsanın kendi kalbine, ruhuna, aklına yapacağı yatırım en değerlisi.
Sonra bitmiş kitaplar,
dostluklar, çökmüş yürüyüş yolları kapanıyor ve yenileri açılıyor, yeni haline
en uygun olanları geliyor. Çok başka bir lezzetle.
Rüzgar başlar. Uzaklardan
gelen sesleri daha net duymaya başlarsın. Rahat bir nefes alırsın. Eğlenmek zorunda
değilsin. Gezmek zorunda değilsin. Serinlemek, sulara atlamak, bavul
toplamak bavul açmak zorunda değilsin. Bahçeye her çıktığında başkalarıyla
karşılaşmadan durabilirsin. Soğuğa tahammülü en yüksek olan dışarıda kalır. Bugün yürüdüm. Işık güzeldi.
Dün kargoda
paketi verdiğim adam kolumdaki dövmeye bakıp gerçek mi, dedi. Evet dedim. Bir kolunda
kral tacı, bir kolunda kum saati dövmesi vardı. Sizin de varmış, dedim. Bu dövmeleri yapan kişi artık yaşamıyor dedi. O intihar ettikten sonra ben bir
daha dövme yaptırmadım. Bir de sohbetlerde bu konu oluyor. Kime yaptırdığın. Bu konu açılıyor çünkü hem o bir sanat eseri hem de o kişiyle, dövmenin büyüklüğüne göre değişmekle beraber, vakit geçiriyorsun ve normal insan iletişiminin ötesinde bir şey paylaşıyorsun. Bir doktora kendini teslim etmen gibi. Yıllarca insanların kuaförleriyle kurdukları bağı anlamamıştım. Bunu dövme yaptırınca anladım. Evet, ondan başkasına gitmek istemiyorsun. Sana bakım yaptı. Sen ona güvendin ve bu güveni boşa çıkarmadı, belki bu.
Dövme bir zaman
darlığını hatırlatıyor. Bunu bilmiyordum. Kısacık bir zamanda insanların hayatlarının
bir yanına dair bilgi alabiliyorsun. İnsanlarla dövmeler üzerinden hemen
tanışıp, hemen bir hikaye duyabiliyorsun. Oğullarının adını öğreniyorsun,
bir sonraki dövmenin ne olacağını öğreniyorsun. Bazen hikayesini
anlatıyorlar. İnsanların daha adını bilmezken bir hikayelerini bilir hale geliyorsun. Bana sorulduğunda bazen sadece bunu sevdim diyorum bazen
uzun uzun anlatmak istiyorum. Kişiye göre değişiyor galiba.
Bir şeylerin
birbirine eklenme biçimlerini takip edecek kadar dikkat ettiğimde hayat zevkli geliyor. Yalnız olmasaydım yazmazdım, yazmasaydım çeşitli hayal kırıklıklarına
uğramazdım, sonra bu yaratıcılık buluşmalarını açmazdım, açmasaydım Benay’la
tanışmazdım, Benay’la tanışmasaydım doğru düzgün şarkı söylemeyi ne çok
istediğimi hatırlamazdım. Bazı adımlarım o kadar manasız o kadar uzun yol gibi
geliyor ki, bazen de hayat zaten bundan ibaret gibi. Dolambaçlı bir
şekilde, bu kadar geç ve bu kadar güç olmalı mıydı, aşk için diyorlar, iş için
diyorlar, para için diyorlar, çocuk için diyorlar. Bu kadar uzun sürmeli miydi? Kendimce
büyük talihsizlikler yaşadım. Şimdi bunlara şükrediyorum diyecek kadar da
olgunlaşmış sayılmam ama hayat ne zaman güzeldi hatırlayacak kadar gözümün önü açıldı.
Ne zaman güzelmiş biliyor musunuz? Tüm aksilikler ve kötülükler üst üste
yığılmamışken, ya da bir kısmı dağıldığında, bir tane arkadaşınız varken,
yataktan kalkabiliyorken.
Koşu yolunun
turuncu halısından yükselen yanık plastik kokusu, işte depeche mode’dan
goodbye, işte how deep is the ocean derken, sakıncalı ama faydalı arkadaşlar,
tıpkı benim gibi öfkeli, nazik bir biçimde yelloz, sanatçı ruhlu, koca küpeli
veya mor başörtülü ve çatal dilli ve ayağı yere sağlam basan ve saçma sapan
şeylere pabuç bırakmayan kadınlar ve kırk yaşımın rüküş simleri hepsini
topladım yürüyorum.
18
Eylülde bu buluşma tekrarlanıyor ve söylemek adet olduğu için değil gerçekten olduğum için heyecanlıyım ve beni en canlı hissettiren şeylerden biri bu toplantılar. O kadar
değişiyorum güzelleşiyorum güçleniyorum ki kadınlar arasında. Katılan insanlar
nasıl da tam denk geliyor birbirine, bana ve birbirlerine dost oluyor,
yıllardır tekke zaviye ve türbelerde aradığım bu ruhu kendi davetim olan bir
zoom toplantısıyla bulmaya başlamam bana ironik geliyor. Madem yok icat edeyim.
Madem her kulüpten dışlanıyorum kendi kulübümü kurayım. Herkes yapsın bunu,
bunu öyle çok istiyorum ki. Olmayanı yazmak, en çok özlediğini uydurup icat
etmek, herkes bunu yapsa, yalnızlık kalmasa ve insanlar yalnızlık hissinden
ölmese...
Ben instagramda içsel
yolculukları neden takip ediyorum ki?
Nefes alırsak,
vermeyi de becerirsek, meditasyon da yapar ve ailemizi de dizdirirsek ve mbsr
eğitimlerine katılırsak olacak gibi. Armağan ekonomisiyle iş yapan ama armağan
edilen parayı beğenmeyen şamanlardan tutun da yazdığı spiritüel kitabı pazarlamak için yardım
platformları açanlara. Sonunda da, sana ne? diyorum. Yani muhakkak kıskanıyor
olmalıyım.
Belki değişmenin,
gelişmenin, her ne ise onun bu kadar çok zaman almasına öfkeliyim. Bu kadar çok
zaman almadan her şeyin halledilmesine de öfkeliyim gerçi. Ooo bu çok zaman
alır, siz kendinizi kandırıyorsunuz, diyenlere de öfkeliyim ayrıca. Bu işlere bunca
paralar dökülmesine de öfkeliyim. Önceden mahallenin hocasına giderdik bir ipe veya suya dua okur üflerdi, iyileşirdik. Şimdi Joe Dispenzanın aynı placebo etkisini anlatan eğitimine 300 dolar vererek katılıyoruz. Hayatını plazada geçirmiş, bir yıldır aynı
hırsa yogaya yönelmiş ve kafası çok değişmemiş ama aydınlanmış gibi yapan ve
millete akıl veren yogacılara öfkeliyim. Dini sohbetler veren ablaların bile
bundan para kazanmak zorunda kalışlarına, kapitalizmin bu kadar ileri gitmesine ve buna artık kişisel çözümler üretemeyişimize öfkeliyim.
Her gün aslında
aynı yazıyı yazdığının farkında olmayan ve sürekli öfkeyi hissetmen normal,
diyen kadına öfkeliyim. Her yerine
estetik ameliyat yaptırmış ve incecik vücudu olan bir kadının beden
olumlamasına cüret edebilmesine öfkeliyim. Bazen şahsıma öfkeliyim. Aaa ama ben
şanslı biriyim dedikçe şanslı birine dönüşecek olduğumusöyleyen ve başımıza taş yağsa bizi suçlayan esther
hicks’e ve sülalesine öfkeliyim. Hayat dersi vermemek ve dinlemek için neler
mümkün? Bence Access bars’ta bu cümleyi de öğretsinler. Belki uzun terapilere ihtiyacı olduğunu düşündüğüm insanların bizlere öğretiler yazıyor olmalarına ve binlerce insanın da gerçek bir analiste değil ikiyüz lira buraya, elli lira şuraya derken sonra kredi çekerek inzivalara katılmak zorunda hissetmelerine öfkeliyim.
Bazı şeyleri ne
kadar sündürürsek sündürelim, uzun uzun yazacak, 60 saat dersini yapacak,
sertifika verecek kadar sündüremiyoruz. Buna öfkeliyim. Eğer yazabilseydim yazardım ve insanlığın sorunlarını kökten çözebilirdim.
Buna şimdi kendini
sevmemek derlerse kesin öyledir bilemem. Aa aslında öfkelendiğin şey senin
gölgendir’e öfkeliyim. Gerçekten bazen anneme filan değil basbayağı
öfkelendiğim şeye öfkelenme hakkımın kalmamış olmasına ve her duygunun didik
didik analiz edilmesine öfkeliyim. Herkesin travmalarına kendi travmalarıma öfkeliyim. Travma diye bir şey yok diye haykırasım geliyor artık. Bitti tamam, hepiniz evinize yuvanıza dönün, Hepiniz iyisiniz, harikasınız ve iyileştiniz. İnsanları önce tek tek travmatize olduklarına ikna edip sonra da travmalarını meydanlarda anlattırarak ekmek kazanmak kimin fikriydi bilmiyorum ama gerçekten bravo, işe yaradı, yarıyor. Aslında tek ihtiyacımız bir arkadaş belki, belki de iyi bir doktor.
İnsanların
yaşamasına izin vermek, arada bir yazmak, şarkı söylemek, gidip bir resim
yapmak, dolmalık biber patlatmak ve soğan kavurmak istiyorum. Evimi köşe bucak
temizleyebilsem. Saçlarım yağlanmadan yıkayabilsem. Ama durduk yere, konik tütsü ararken buluyorum kendimi. Kilo vermek için subliminal kayıtları dinlerken buluyorum. Lütfen Allahın yolundan saparsan böyle olur işte demeyin sevgili mümin kardeşlerim. Sizleri de o gruplarda görüyorum sizin de maşallahınız var.
Kızım bir
arkadaşının evine gittiğinde gördüğü şu manzarayı anlatmıştı. Tuvaletten çıkmış
koridordan geçiyormuş. Arkadaşının annesi yatak odasının aynasında kendine
bakıp kendini tokatlıyormuş, her tokatta şu cümleyi söyleyerek “Âna dön Hülya!”
Bir insanın bu hale gelmiş olmasına öfkeliyim.
Ölmeden önce
ölmeyi savunan da, mandala yapan da, Allaha vereceğimiz hesapları bize nazikçe,
bizi dinden soğutmadan hatırlatan da, ben de ve görümceniz de. Karşımda konuşmak istediğimde sadece
açık, hikayesini yüz yüzeyken de anlatabilen, anlatmak istemiyorum da diyebilen gerçek, merhametli insanlar olması çok güzel ve artık ölmeden önce ölmek istemiyorum çok pardon hayatımın 35 senesi ölmeden
önce ölerek geçti. Ölmeden önce izin verilirse ve izin verirsem yaşamak
istiyorum.
1. Nasıl iyi yazılır değil
neden yazmalıyım üzerine düşünmek (ya da yazmayı neden bırakmamalıyım)
2. Yaratıcılık ve yazı egzersizleri yapmak, paylaşmak istersen okumak
3. Hikayeni önce kendine anlatmak için yazmak
4. Başka kadınlarla bir toplulukta konuşmak, dinlenilmek
Maya Angelou'dan hayat dersleri eşliğinde modern bir altın günü gibi düşünün ama altınsız😐
Cesaretim,
kaynağını bazen sevgiden ama çoğunlukla baskı
ve korkudan alıyor. Kaybetme korkusu, küçük düşme korkusu, utanma korkusu, parasız
kalma, işsiz kalma korkusu. Büyük korkuların
içinde cesur olma şansı var. Artık daha fazla korkamaz, daha fazla kaygılanamaz
ve daha fazla köşeye sıkışmış hale gelemezsin. Orada kükremeye
başlayamayabilirsin ama bir dakika beyefendi dersin ve senin kükremen de budur.
Bu kükreme, yani bu cesaret pek çok şekil alabilir. Bazen dişlerini bazen
gülümseyişini gösterirsin, sevmeye, sanat yapmaya veya başlarım böyle işe,
demeye cesaret edersin. Hayatın güzel bir kısmı orada, yaşanmamış duruyordur ve
cesaret o yaşanmamış olasılığı gerçek kılabilir.
Kendi cesaretimi
düşünüyorum. Varlığımın ancak rahmet yağdırırsam, çiçekler dağıtırsam bir
anlamı var demeden aşağıda değil, yukarıda değil, içinde hayatın, gördüğümü
artık görmezden gelmeden, burada olmak. Bu benim için bir cesaret. Sıradan biri
olmak. Ayşenur’un dediği gibi, Bim kataloğu inceleyen biri olmak.
Sırtımı birine
dayayabilmek benim için cesaret. Sevmeye ve sevilmeye kendimi bırakmak cesaret.
Kendi yanımda
durabilmek cesaret. Kendi karşımdaymış gibi algıladığım şeylerin yakınına gidip
bakmak cesaret.
Ailem için ve
kendi haklarımı teslim edebilmem için değişme çabam, kazılmak isteneni kazıp, parlamak
isteyeni parlatma çabam da cesaret.
Buraya nasıl
geldiğini bilmeyen adam buradan çıkamaz diyor Maya Angelou. Ben çok istedim belki, bunda bir sakınca da yoktu aslında bir yere kadar. Belki istememekteydi sır, belki sınırlardaydı bilmiyorum.
Ağaçlara bakmayı
severim. Ağaçlardan bahsettikçe onları kendime çağırırım. Ağzımda yanık bir tat
var, içim, ciğerlerim, midemden keskin yanık bir his geçiyor. Ağaçlar her şeydir.
Çamur ve kurumuş yapraklar üzerinde yuvarlanamayacağım bir dünya düşünemem. İstediğim
kadar düşünemeyeyim, insan her şeye var, insan her şeye alışır, insan karşı
olduğunun yanında bile durabilir gün gelir. İnsana güven olmaz, ağaca da,
yazıya da ama bir şeye güven olur. Her şeyin bitip başlayacağına. İyi günler gelecek
ve kötü günler. Bu hiç şaşmaz. Mesela buralar önceden denizmiş. Mesela milyon
yıllık deniz kestaneleri topluyorsun bugün dağlardan.
İnsanın halısı
uçar ve bu yalnızca inanarak olur. Öyleyse neden bırakır ki insan inandığını? Toprakları
kapatılmış Kızılderililer gibi çadırımın önünde oturup duman üflüyor ve
uzaklara bakarak vazgeçiyordum sanki. Çünkü ancak böyle tahammül edilir demiş olabilirim, "biz
savaşçı bir ırk değiliz."
Yıldızlara bakıp sayıklıyordum. Uyuşmamam ve
uyumamam gerekiyordu ama çok yoruldum ve nasıl canlanırım unutmuştum ve hiç halim kalmamıştı. Ayaklarımı yere vurarak ellerimi silkeleyerek miydi? Soğuk suyun altında biraz durmak mıydı? Okumak, diller öğrenmek ve yazmak mıydı, olmuyordu veya göz kapaklarıma küçük mandallar takmak?
Herkes bir müzisyen işte. Uyanık ve beraber çalmayı özledim. Sesimizi duyamazsak iyi çalamayız biz birbirimizin monitörüyüz birbirimizin
tırnakları birbirimizin dişleriyiz.
Evet direnmek de yaşama dahil. Kendi dünyasına dişini geçirmek de yaşama dahil ve daha azı gibi görüneni alıp çekilmek de, burası bana ait demek de yaşama dahil. belki de bir şeyler yerine başka bir nimete talip olmak gerekiyordu belki buraya oradan geldim. bilmiyorum bilmiyorum gerçekten bunu ancak milyon yıl sonra bilebilirim ama içimden durup durup tekrar direnmek geliyor şimdi -kaybetme eşiklerini aştım. Düşüp düşüp tekrar doğrulmak geliyor.
