Anne Café

  Gözlerinden Yaradan bakar, yeniden başlar yaradılış. Gözler, yaratır. O yüzden yürüdüğümüz çorak topraktaki canı hisseder ayaklarımız, o yüzden mavidir fincanlar, o yüzden dalgalar ne yutar, ne kıyıya atar, yalnızca gezdirir ve anlatır. Oysa bazen ne kadar reddedersin bir daha var edilme fırsatını. Kafanda sevgiyle ilgili hikayelerin, ticaretlerin, vesveselerinle. Biri beni neden sevsin, biri beni neden sevsin? Kendini öve öve bitiremezsin,   fakat biri sende bir güzellik görse, şüphe edersin. Benden ne bekliyor? Sevmenin sevmemekten daha tabii, daha kolay bir yol olduğunu anlamadan. Çünkü insanın hamuru iyidir. İnsanın hamuru iyidir. Sevmemek sonradan edinilir. Senin bir dışın ve senin içlerin vardır. İçindeki dünyaları görmek ne güzeldir, kat kat soyulunca çıkan kabukların bile ne güzeldir bilsen. Senin kabuklarından bile bir şeyler yapılır bir bilsen. Hadi bunu bilmesen de Rabbin de sever her çıkan katmanı, sen gözeye doğru ilerledikçe kendi toprağında, bunu bilsen. K...

 Ah be ah. Af mı demeliyim yoksa? O kadar olasılık, onca manzara, hayretler içinde, renklerin içinde, nurların içinde sende de bir kahhar sende de bir rahman varmış. İkisinden birini seçip rahat etmişsin onca yıl. Ederim sanmışsın. Oysa onları halleştirecekmişsin. Onların ikisiyle de konuşacakmışsın. Ah ki ne ah. Affettin mi kendini güzelim? Gel affet. Çünkü büyük ihtimalle senin kalbin bir kederle ilk cız edip de gözlerin dolduğunda zaten Rabbin affetmişti. Sen taktın boynuna bir boyunduruk. Yok dedin, ille ben kulculuk oynayacağım, ben zavallıcılık oynayacağım. Olsun be. Gel bunu da affedelim. Her şey de senden olmadı, onu da bunu da affediverelim. Bırak bırak bırak. Sen bıraktım sandın ama bak bir yatakla bir kitaplıktan geçememiştin. Yok, açıkta kalırım. Yok, kitaplarım yerlerde sürünür. Hayır, senin Rabbin kitapların da rızkını verendir ama neyse sana kızmayacağım artık. Sen çok çektin ve kendine çok zulmettin ve kendi hakkına çok girdin. Herkesten çok kendi hakkına gird...