sarmaşık

 Stadyuma kadar yürüdüm. Alışveriş merkezine kadar yürüdüm. Eğer yarın yürürsem kendime çiçekçiden çiçek alır öyle dönerim. Ama çiçekçi o saatte açık olur mu?

Akşam Ayşe, balkabağına bir Hello Kitty yüzü oydu. Çıkan kabak çekirdeklerini kurusunlar diye gazeteye serdim. Balkabağı çok güzel kokuyor.

Yaldızlı bir fincanda çayımı içtim. C’nin Do, D’nin Re olduğunu öğrendim. 

Serenay bana kalp kalbe karşıdır çiçeği gönderdi. Notunu okurken, çiçeği açarken acaba nasıl, acaba kim ve neden. Kat kat sarılmış balonlu ambalaj, kağıt, bant. Yaprakları küçük kalplere benziyor ve upuzun saçlar gibi uzanıyorlar. Birkaç hafta önce kendime bir sarmaşık almıştım. O da hızla büyüyor. Sarmaşıklar çok umut veren canlılar değil mi? Hep yeni bir bebek dal, bebek yaprak, eski yapraklardan taze bir renkte. Nazlanmıyor ve bir yolunu buluyor.

Keşke bilmenin bir yolu olsaydı, benim yüzlerimden biri, bir başkasının aynasında duruyor, çiçekli, kelebekli bir aynada, nasıl görünüyorum,  bana dair neyi hatırlıyor? Herkese yetemezdim belki kimseye yetmedim de, yine de bir şeyler olmuş, yine de oradaymışım. Bu duyguyu, biri için var’dım, bana günaydın diyen biri vardı. Gerçekten var olduğunu her insan, keşke bir anketi olsa, kaç saatte, dakikada, ayda bir hissediyor? Belki en yoğun olarak bunu aşkta yaşadığımız için tutunup kalıyoruz aşk konusuna. Aşkta hem tanrıda, hem ana babada, hem bedenimizde istediğimiz o ışıltının, o var olma tınısının tohumu olduğu için mi? Çabucak büyüyor, elde olmadan, bir gece hesapta yokken, işte bu sarmaşıklar gibi, nazsız, kararlı, hangi dala, hangi yukarısına veya aşağısına dolanacağını bilerek, sormadan, izin istemeden. Keşke daha çok ve her gün her an daha çok histe, anda ve eylemde bu olsa veya zaten olduğunu biz de görsek, ah görülüyormuşum, sesim zaten varmış ve dinleniyormuş, O zaman bile yok, sanmam, aşka yine düşerdik, boşverin, birinin yerine başka bir şey koymaya boşuna çalışıyoruz.

 Söyleyecek ne kadar çok şarkı var.