Bahçe de değişir, bahçeye gelenler de. Bazı ağaçlar ölür, bazısı büyür, budanır.
Görüp geçirdiğin her şey bir parçan olur kat kat giysiler gibi çıkarıp bir yangında yakabilirsin. Hiç kimse olman gerekmezdi. Kendin olman bile.
Bunların hepsi hepsi hepsi gittiğinde geride kalan tek şey, nasıl becerebiliyor ki insan ama aferin, sevgi. İnsanın kendi içinden. Deresinden.
Düştüğüm en dibe götürebildiğim, çıka çıka yaradana elimde çiçek gibi uzatabildiğim. Bu sevgi denen şeyi nereden bulmuşuz bilmem. Babamdan almış olmalıyım diyorum ama belli ki insan yapımı değil. Ben bu sevgiyi suya batmaz lastikler gibi tepelerinden bastırırım, o yine çıkar. O kadar çok şeyi seviyorum ve bir o kadarını daha sevmeye hazırım ki.
Affetmek gerek demişti Aysel. Kendini de herkesi de. O zaman daha kolay çıkıverir sevgi.
Taşımayayım, bir çuval tuz gibi sırtımı eritmesin, diye.
Hayat kavga değil, bir şölen olsun diye.
affetmek gerek şu 3 günlük dünyada bir varmışız bir yokmuşuz boş dünya fani dünya sadece bugün var hatta şu an var gerisi yalan ....
YanıtlaSil🌱doğru
Sil❤️
YanıtlaSil❤️
SilHilal hanım bir zamanlar sosyal medya hesabınıza ve blogunuza ulaşamamıştım ve çok üzülmüştüm. Şimdi inanamıyorum siz misiniz diye...çok ihtiyacım olan bir günde çok sevindim sizi gördüğüme. Sahi sizsiniz değil mi gerçekten ? :)
YanıtlaSilYorumu çok geç fark ettim ve kendimi nasıl kanıtlayayım bilemedim. İnşallah benimdir :)
Sil